Een onverwachte vriendschap
Miep is een dame van 84. Ze woont met haar man René in een bejaardenwoning in Duiven, haar zonen wonen in het westen van het land. Ze is pienter en optimistisch, ook al valt ouder worden soms niet mee. Zo heeft ze afscheid moeten nemen van haar grote passie toneelspelen. Dat hield ze niet meer vol en dat geldt ook voor volksdansen. Maar ze zit nog wel op een koor. Daarmee zingt ze regelmatig voor mensen in bijvoorbeeld verzorgingstehuizen die jonger zijn dan haar. En ze zwemt een paar keer in de week. Dan loopt ze met haar rollator om 7 uur ’s ochtends door het prille ochtendlicht naar het zwembad. Een knipperlampje aan het stuur zorgt ervoor dat ze niet over het hoofd gezien wordt.
Een leven vol verhalen
Miep heeft, zoals ieder mens, haar respectabele leeftijd niet zonder slag of stoot bereikt. Vanaf haar jeugd in de oorlog tot op de dag van vandaag hebben zich talloze gebeurtenissen afgespeeld die het vertellen de moeite waard zijn. Als ze op een dag in de Duivenpost leest over het Levensboeken project van Mikado, klimt ze in de telefoon. Na een gesprek krijgt ze een schrijver toegewezen die haar levensverhaal gaat vastleggen. Ze vindt het behoorlijk spannend en maakt alvast aantekeningen, zodat ze vooral niets vergeet.
De kennismaking
Het is april 2016 als ik met mijn schrijfblok onder mijn arm voor de deur van het bejaardenhuisje van Miep sta. Als de deur opengaat, verschijnt er een klein, grijs vrouwtje. Ze spreekt uiterst beschaafd Nederlands en stelt zich beleefd voor. Tijdens een kopje koffie bespreken we haar wensen en de aanpak. Elke woensdagmiddag kom ik naar haar toe en we beginnen bij het begin: haar kinderjaren.
Voor mij was het de eerste keer dat ik een levensboek zou gaan schrijven. Ik had er zin in en die week erop zouden we beginnen. We waren er klaar voor.
Acht maanden vol verhalen
Het was een beetje onwennig toen we startten met het boek. Ik kwam er al snel achter dat Miep niet om woorden verlegen zat en dat ze het tempo er flink inhield. Mijn schrijfblok werd al snel vervangen door de laptop, terwijl ik via mijn telefoon haar verhalen opnam. Naarmate de tijd vorderde kreeg ik een steeds beter beeld van de echte Miep. Het ijs was al snel gebroken en soms kwam er een verhaal waarbij de telefoon uit ging en de laptop zweeg.
Acht maanden heeft het geduurd tot het boek eindelijk af was. Het verhaal was verteld. Als schrijver van het project hoorde ik nu afscheid van haar te nemen, maar ik was aan haar gehecht geraakt. En zij aan mij.
Een wijntje met bitterballen
Inmiddels is het alweer bijna 3 jaar geleden dat Ik kennis maakte met Miep. Nog steeds hebben we regelmatig contact. Het liefst gaan we samen de deur uit en steevast eindigen we ergens met een wijntje en een portie bitterballen. Ik ken het levensverhaal van Miep natuurlijk als mijn broekzak, maar het is geen inrichtingsverkeer meer. Ze kent mijn gezinnetje en we praten over van alles.
We verschillen 30 jaar in leeftijd, maar het speelt geen enkele rol. Het enigste dat ons in de weg staat is haar rollator die niet in mijn auto past.
Zolang er boeken en bloemen zijn
Als ik Miep vraag hoe zij over vriendschap denkt, dan heeft ze natuurlijk opnieuw een verhaal. ‘Mensen beschouwen vriendschappen als normaal, maar het is heel belangrijk. Wanneer je ouder wordt, ga je steeds meer vrienden verliezen. Afgelopen jaar heb ik 4 vrienden verloren en dat geeft eenzaamheid. Mijn vriendin deed elke week mijn haar, maar sinds ze er niet meer is heb ik kort, steil haar. We waren heel close, zij en ik.
Wanneer je denkt aan je verloren vriendschappen, dan word je eenzaam. Maar bij mij ging het ene deurtje dicht en een ander deurtje open. Met name toen wij elkaar ontmoetten. Al vond ik het in het begin behoorlijk eng om te vertellen over mijn leven. Toen ik jou aan zag komen lopen de eerste keer, dacht ik: ‘dat is de vrouw die alles komt te weten’. Tenslotte moet je wel met de billen bloot. Leuke dingen, foute beslissingen, minder leuke dingen, alles wordt openbaar. Mijn tegenzin verdween al snel. Ik kreeg weer een doel: waar ga ik deze week over vertellen.
Nadat het boek af was hebben we afgesproken contact te houden. Dat begon met het uitwisselen van boeken, want we lezen beiden graag. Alleenspraak werd samenspraak.
Vriendschappen komen soms uit een onverwachte hoek. Ik kreeg afgelopen zomer een nieuwe huishoudelijke hulp en ook dit heeft geleid tot een mooie vriendschap. Haar man helpt ons nu met de tuin en laatst zijn we naar het Dickens evenement geweest in het Horsterpark. Daar heb ik echt van genoten. ’
De laatste woorden in het boek van Miep zijn “Zolang er boeken en bloemen zijn”. Laten we daar ook maar vriendschappen aan toevoegen!