Die mevrouw met die witte haren
MARIJKE PEETERS:
Vandaag had ik een afspraak in de bibliotheek in Duiven. Als u wel eens naar die bibliotheek gaat, kent u ongetwijfeld de dame waarmee ik afgesproken had: Marijke Peeters. Kort koppie wit haar, klein van stuk en een jeugdige uitstraling ondanks haar 66 jaar. Met een kopje koffie voor mijn neus ging het gesprek al gauw over haar werk en het Taalhuis. Ik liet haar geduldig haar gang gaan.
De liefde voor taal
Het kan ook niet anders: als je in de bibliotheek werkt, heb je natuurlijk een zwak voor de taal. Toen Mikado bij haar aan de deur klopte voor hulp bij het verbeteren van de Nederlandse taal van buitenlandse gezinnen, was dat dus niet te vergeefs. De krachten werden gebundeld en Taalmaatjes kreeg vaste voet aan de grond. Dit project geeft onder andere ondersteuning van taallessen voor volwassenen bij het ROC en Vluchtelingenwerk en 1-op-1 begeleiding bij het verbeteren van onze taal. Voor de kinderen werd de Voorleestrein in het leven geroepen, waarbij kinderen worden voorgelezen door vrijwilligers om zo sneller ons lastige taaltje onder de knie te krijgen. Ieder gezin dat gebruik wil maken van de Voorleestrein van Mikado start in de bieb. Marijke vangt het gezin en de voorleesvrijwilliger op en maakt ze wegwijs. Ze ondersteunt vrijwilligers, zorgt voor de scholing van de taalhuisvrijwilligers en functioneert als vraagbaak.
De kerngroep van beide projecten heet het Taalhuis, inmiddels Liemers-breed actief.
De vrouw achter Marijke
Terwijl Marijke volop vertelt over het Taalhuis, worden we regelmatig ‘gestoord’. Tussendoor staat ze even een mevrouw van de leeskring te woord, ze wordt dringend om hulp gevraagd bij een mevrouw met een boete van 66 euro omdat ze haar boeken te laat heeft ingeleverd en een jongetje wil weten wat er in het zakje in de ruilkast van de bibliotheek zit. Dat blijkt een incontinentieluier te zijn, waarna het jochie teleurgesteld afdruipt. Door haar reacties begin ik langzamerhand te begrijpen wat voor een vlees ik in de kuip heb. Dit is een dame met een flinke dosis empathie en daar wil ik naartoe!
Twintig jaar biebjuf
Het klinkt niet erg eerbiedig, want Marijke heeft alle modules gehaald en is een gediplomeerd bibliotheekmedewerkster. Via de Hogeschool Tilburg is ze afgestudeerd, al doet ze er heel luchtig over. Maar in ieder geval kwam Marijke 20 jaar geleden via een omscholing terecht in de bibliotheek in Westervoort, waar ze ook woont. 5 Jaar later wordt ze overgeplaatst naar Duiven, dat was wel even schrikken. De band die ze had met de bezoekers in Westervoort, kreeg ze gelukkig ook al snel met de mensen in Duiven. Ze was aanspreekpunt, stuurde mensen door, leende de boeken uit en regelde de praktische zaken. Tot op de dag van vandaag. Maar met een ‘pauze’ van een half jaar…
Van vriendin naar mantelzorger
Marijke was bevriend met Thea, destijds de manager van de bibliotheek op de oude locatie. Helaas werd Thea erg ziek. Ze had nog een half jaar te leven en had verzorging nodig. Marijke besloot haar in huis te nemen en voor haar te zorgen tot het einde. Thea verhuisde naar Marijke, die ook in Westervoort woonde. Met de liefde en aandacht van Marijke heeft ze uiteindelijk nog 4 jaar mogen leven. Het laatste half jaar was echter loodzwaar en toen Thea overleed was de energie bij Marijke op. Het duurde 6 maanden voordat ze weer in staat was haar werk in de bibliotheek te hervatten.
Waar is die mevrouw met die witte haren?
Tijdens haar afwezigheid in de bibliotheek was ze zeker niet vergeten. Er werd continu naar haar gevraagd; de collega’s werden er moe van. Het was alsmaar ‘Waar is Marijke’ of ‘Die vrouw met die witte haren’. Ze werd gemist en dat deed wat met haar.
Inmiddels was de bibliotheek verhuisd naar de huidige locatie in De Ogtent. Toen ze bij terugkomst voor het eerst in de nieuwe bibliotheek kwam, schrok ze : ‘Oo, wat is het hier klein en vol!’.
We zijn er nog!
Niet alleen de plek was nieuw, maar ook de indeling van het retail concept. De bibliotheek was nu verdeeld in ‘werelden’. Gevolg was dat de bezoekers knettergek werden van het zoeken. De boeken waren zo hoog opgestapeld dat niemand er meer bij kon en om zoveel mogelijk plaats te maken, waren de doorgangen versmald. Er was geen doorkomen aan met een rollator of rolstoel. Ze dacht: ‘Waar ben ik terecht gekomen?’.
Nadat de manager was vertrokken, ging Marijke direct met een architect aan de slag om de schade te herstellen. Want ook de directie zag dat het zo niet kon. De indeling werd terug gedraaid, zodat de bezoekers weer konden vinden wat ze zochten en de doorgangen werden verbreed, zodat iedereen er weer terecht kon. Marijke: ‘Het is wel klein, maar alles is er en we zijn er nog!’.
Dit jaar met pensioen
Eind dit jaar gaat Marijke officieel met pensioen. Dan vindt ze het ook wel genoeg geweest, want ze heeft nog van alles te doen. Kleinkinderen die ze nu vaker kan bezoeken. Familiebanden om aan te halen en een rijk sociaal leven. Er is dus nog volop leven na de bieb.
Mag ik een voorspelling doen? Ze zal wéér gemist worden!